ما را از کودکی  به جدایی ها عادت داده اند....

همان جایی که روی تخته سیاهمان نوشتند:

خوبها...بدها....

بعضی زخمهاهست...

بایدروشونو باز کنی ونمک بپاشی...

تایادت نره که سراغ بعضی آدمها نباید رفت...

نباید....

دلم آرامش میخواهد. . .

به اندازه ی خوردن یک فنجان چای کوتاه باشد. . . .

یا به اندازه ی قدم زدن روی سنگ فرش خیس پیاده رو طولانی . . .

فرقی نمیکند!

فقط آن لحظه را میخواهم. . .آن لحظه که تمام سلولهای بدنم. . .

آرامش میگیرند . . .